Wielu znawców piłki nożnej nawet nie wie, kim był Hans Gamper, a gdyby nie on w 1899 r. z grupą przyjaciół nie założył klubu-Barcelona Football Club to dzisiejszy futbol musiał by się obyć bez Barçy. FC Barcelona powstała dokładnie 29 listopada 1899 r. Początki nie były obiecujące, głównym problemem klubu był brak własnego stadionu oraz problemy finansowe.



Trudne początki jednak nikogo nie zraziły, a Blaugrana już w latach dwudziestych liczyła pięć tysięcy członków! FC Barcelona pierwszy raz po Mistrzostwo Hiszpanii sięgnęła w inauguracyjnym 1929 roku. Niestety często to co dobre szybko się kończy - rządy w Hiszpanii rozpoczął generał Franco, a klub popłynął na dno. Aparat Państwowy chciał "oczyścić" Katalończyków ze swej narodowości, języka, tradycji. Jednak te działania nie odniosły pożądanych efektów. Wręcz przeciwnie, Katalończycy jeszcze mocniej chcieli podkreślić swoją odrębność. Blaugrana przyjmowała coraz to więcej nowych członków i na początku lat pięćdziesiątych liczba ta przekraczała już 25 tys osób.



Przełom lat czterdziestych i pięćdziesiątych to prymat Blaugrany na arenie krajowej: Mistrzostwo Hiszpanii (1949, 1950, 1952, 1953), Puchar Hiszpanii (1951, 1952, 1953), Superpuchar Hiszpanii (1949), Trofeum Mallorki (1947), Puchar Civil Governor (1949), Copa Latina (1949), Puchar Theresa Therrara (1948, 1951), Puchar Eva Duarte (1946, 1948, 1952, 1953), Puchar Martini Rossi (1950, 1952, 1953). W roku 1957 oddano do użytku stadion o nazwie El Nou Estadi del Futbol Club Barcelona, który potocznie nazywa się Camp Nou. Pierwszym rywalem Barçy na nowym stadionie była Legia Warszawa. Klub ze stolicy polski przegrał 2:4. Rok 1957 jest dla klubu bardzo udany bo oprócz nowego klubu, Czerwono-niebiescy wygrywają także Puchar Hiszpanii i Mały Puchar Świata. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Barça zbiera obfite plony: Puchar Miast Targowych (1966), Puchar Hiszpanii (1968, 1971), Mistrzostwo Hiszpanii (1974), Puchar Miasta Palmy (1969, 1974), Festa D'elig (1970). Puchar Costa Brava (1973). W latach siedemdziesiątych Barcelona wygrywa między innymi: Puchar Miasta Palmy (1976), Puchar Badjozu (1977), Costa Del Sol (1977), Puchar Hiszpanii (1978) i najważniejsze Puchar Zdobywców Pucharów (1979).



Lata osiemdziesiąte Blaugrana zaczęła od wygranej w Pucharze Miasta Palmy (1980, 1981) następnie była triumfatorem Pucharu Hiszpanii (1981, 1983), Pucharu Zdobywców Pucharów (1982), Pucharu Ligi (1983), zdobyła Mistrzostwo Hiszpanii (1985), a w 1988 Barça zdobywa Puchar Hiszpanii.



Jedne z najlepszych w historii Barçy były lata dziewięćdziesiąte: Mistrzostwo Hiszpanii (1991, 1992, 1993, 1994), Puchar Hiszpanii (1990), Superpuchar Hiszpanii (1991, 1993, 1995), Puchar Theresa Therrara (1990, 1993), Puchar Katalonii (1991, 1993), i Puchar Ligi Mistrzów (1992). W roku 1994 Blaugrana efektownie pokonała na Camp Nou 5:0 swojego największego rywala - Realem Madryt. Bohaterem meczu był Romário, który strzelił trzy bramki. W tymże roku grająca ofensywny i widowiskowy futbol Barça okazuje się za słaba na defensywnie grający AC Milan, który pokonuje ją aż 4:0 w finale Ligi Mistrzów. Po tym okresie (wielu uważa skład FCB z tamtych lat jako Dream Team) nastały dwa słabsze sezony (porażka z późniejszym mistrzem w 1995 roku na Santiago Bernabéu aż 0:5), z zespołem żegna się Johan Cruijff.



W sezonie 1996/97 Barcelonę prowadzi Sir Bobby Robson, a do zespołu dołączają m.in. Ronaldo i niechciany w Realu Madryt Luis Enrique, a także: Vitor Baia, Fernando Couto, Laurent Blanc czy Juan Antonio Pizzi. Ronaldo i Luis Enrique spisują się świetnie, pierwszy zdobywa tytuł króla strzelców, a pochodzący z Asturii Luis Enrique znalazł na Camp Nou swój drugi dom. Barcelona zdobywa Puchar Zdobywców Pucharów wygrywając w finale 1-0 z Paris Saint Germain po golu niezawodnego Ronaldo. W lidze hiszpańskiej mimo zdobycia aż 102-óch goli zajmuje tylko drugie miejsce, zdobywa jeszcze na osłodę Puchar Hiszpanii.



W sezonie 97/98 zespół prowadzi już Louis van Gaal. W pierwszym sezonie Holendra Barcelona zdobywa dublet (Mistrzostwo i Puchar Hiszpanii 1998). A w jubileuszowym sezonie 1998/99 zdobywa mistrzostwo Hiszpanii. W kolejnym sezonie mimo walki na kilku frontach Barcelona nie zdobywa żadnego trofeum, a kibice mają powoli dość van Gaala, który uczynił z Barçy prawdziwą holenderską kolonię. Kolejne kilka sezonów Barcelona rozczarowuje, nie osiągając żadnych sukcesów mimo ogromnych pieniędzy wydanych na piłkarzy, przez Joana Gasparta wybranego w 2000 roku na prezydenta klubu.



Przełomem okazuje się przybycie nowego prezydenta klubu, Joana Laporty, wybranego przez socios na to stanowisko w 2003. Mimo przegranej w walce o sprowadzenie do klubu Davida Beckhama z Realem Madryt udaje mu się, niejako na osłodę, sprowadzić do Barcelony Ronaldinho. Staje się on od razu ostoją drużyny oraz jej najpewniejszym punktem. Sezon później na Camp Nou przybywają tacy zawodnicy jak Deco, Samuel Eto'o, Ludovic Giuly i wielu innych. Razem z Ronaldinho oraz wychowankami klubu Puyolem, Xavim, Valdesem) mają sprawić, by Barcelona błyszczała jak za dawnych lat. Pierwszym zwiastunem lepszych czasów jest zdobycie Mistrzostwa oraz Superpucharu Hiszpanii 2005.